Heel spaghetti-western-achtig loop ik de plek op (nog nét niet in slowmotion), stiefel met mijn laarzen door de blub heen en recht mijn rug. Soms hoor je achter uit de hoek “Hey, een vrouw!”. Ik draag dezelfde kleren, loop op dezelfde schoenen en kom in een knaloranje jas, en toch lijkt het alsof er een zwaailicht boven mijn hoofd hangt zodra ik een plek op loop waar normaal alleen mannen aan het werk zijn. Gelukkig heb ik geleerd om mezelf over mijn verlegenheid heen te zetten, maar er zijn ook weleens ongemakkelijke momenten.
Naast de MBO opleiding die ik volg zijn er nog aardig wat cursussen die door Enexis zelf worden georganiseerd. Sommige zijn redelijk algemeen, die moeten door iedereen binnen Enexis gevolgd worden. Maar er zijn uiteraard ook cursussen die specifiek voor uitvoerend personeel zijn. Laten we eerlijk zijn, het meeste uitvoerend personeel is nog steeds van het mannelijk geslacht. Als ik dan als vrouw binnengelopen kom krijg ik uiteenlopende reacties. Van de medecursisten, maar ook van de trainers.
Zo had ik een cursus op een locatie buiten Enexis. Een uur te vroeg (heb een hekel aan files) moet ik zoeken naar de juiste ruimte, maar eenmaal gevonden loop ik naar binnen. De trainer die dan ook aanwezig is om alles voor te bereiden kijkt op. Nadat hij mij verbouwereerd vraagt wat ik kom doen en ik vertel dat ik voor de cursus kom, moet ik het nog drie keer uitleggen voordat hij vraagt voor welke cursus ik dan kom. Excuserend geeft hij aan dat hij geen vrouw had verwacht en daarom zo op mijn entree reageert. De cursusdag is verder prima verlopen en we hebben veel gelachen, maar het is toch jammer dat er zo weinig vrouwen bij die cursussen zitten dat ik mij moet verantwoorden voor mijn deelname.
Gelukkig zijn er ook voldoende cursussen waar weliswaar in het begin verrast gereageerd wordt op mijn aanwezigheid, maar dit ook snel normaal wordt. Wel wordt er gezegd dat het spijtig is dat er niet meer vrouwen in ons beroep zijn. Ik kan me best voorstellen dat het macho-imago voor vrouwen een drempel kan zijn om deze wereld in te stappen, maar ondanks dat er weleens onwennige momenten zijn, zie ik geen reden waarom er niet meer meiden deze sector zouden moeten kiezen.
Om praktische redenen ben ik sinds april overgeplaatst naar een andere vestiging, namelijk Den Bosch. Het werkgebied is vanuit mijn huis beter bereikbaar en ook voor mijn opleiding is dit een betere fit. Dat betekent wel een nieuw team en collega’s. Ik kreeg natuurlijk een warm onthaal, maar er was wel een mate van voorzichtigheid te merken. Want hoe zou ik reageren op hun manier van met elkaar omgaan en communiceren? Ik ben inmiddels best wel wat gewend, maar door het kleurrijke vocabulaire voel ik mij wel uitgedaagd om mee te komen met snedige replieken.
Iedere tak in het bedrijfsleven heeft zijn eigen jargon. In de techniek is dat uiteraard niet minder. Bepaalde termen zijn heel specifiek voor handelingen die wij uitvoeren en vooral als je er net nieuw bent is het soms nog weleens lastig om de juiste woorden te gebruiken. Wat ik een beetje had verwacht was dat er meer bloemige bewoordingen gebruikt zouden worden, maar dat is niet zo. Ondanks dat er veel geouwehoerd wordt en er continu grappen gemaakt over en weer vliegen, wordt het werk zelf wel heel serieus genomen. Veiligheid op één, de ondertoon die altijd door alle grappen heen klinkt.