Ik werd benaderd door HR of ik mee wilde werken aan een onderzoek van WOMEN INC om uit te zoeken waarom vrouwen veel uitstromen uit de techniek en de drempel relatief hoog is om in te stromen. Door interviews af te nemen bij verschillende vrouwen die in technische beroepen werken of hebben gewerkt proberen ze te achterhalen wat ervoor zorgt dat het aantal vrouwen achterblijft in de techniek. Ze vertelde mij ook wat voor andere vrouwen redenen waren waarom ze stopten, of gewoon dingen waar ze tegenaan liepen in hun werk.
Nu heb ik het voordeel al iets ouder te zijn, mijn kinderen zijn gelúkkig uit de luiers en ze zijn inmiddels redelijk zelfstandige en ik heb een behulpzame ex-man. Dit maakt dat ik me niet zo veel aantrek van eventuele lompe opmerkingen, makkelijker kan schakelen en me geen zorgen hoef te maken over mijn kinderen. Ik hoef geen rekening te houden met de fysieke gruwels van een zwangerschap, mijn werk komt niet stil te liggen door kraamtijd of ouderschapsverlof en ik hoef me niet mijn hoofd te breken over waar ik nu weer zou moeten kolven. Over een paar jaar gaan ze naar de middelbare school, zelf, op de fiets. Mijn rol als moeder wordt meer en meer om de kinderen zelfstandigheid en vertrouwen te geven en wat minder beschermen en controleren.
De rol van een werkgever zal hier ook wel bepalend in zijn. Een commercieel gedreven bedrijf die met concurrentie en scherpe tarieven te maken heeft, zal minder snel ruimte hebben voor risicofactoren als zwangerschappen en kraamtijden. Hoewel vaderschapsverlof ook steeds meer normaal wordt (en dat is een goed ding!). Je wilt je collega’s niet in de steek laten, hun belasten met jou werk. Of dat er iemand in jouw plaats aangenomen moet worden, die dan misschien wel wil blijven ook als je kraamtijd voorbij is. Het is ongemakkelijk om tussen het werk door een moment voor jezelf te zoeken om te kolven. De meeste vrouwen komen na een bevalling ook niet ongehavend uit de strijd, dus zwaar werk is in het eerste jaar niet verstandig. Daarnaast zijn baby’s nou eenmaal vaak ziek en laten we eerlijk zijn, in de meeste gevallen is het de moeder die thuis blijft om voor de kleintjes te zorgen.
En toch, ik denk niet dat je veel mannelijke collega’s zult horen klagen over je afwezigheid, of dat je minder belastbaar bent of dat je even moet kolven (al zullen ze het onderwerp echt wel ongemakkelijk vinden). Zit de echte moeilijkheid niet daar in dat wíj ons er ongemakkelijk bij voelen? Dat wij de lat zo hoog bij onszelf leggen om niet onder te doen voor onze collega’s, dat we geen uitzonderingspositie willen innemen omdat we minder zwaar kunnen tillen of vaker tussendoor een moment voor onszelf nodig hebben? Zijn onze grootste criticasten niet wijzelf? Zit onze eigen trots ons niet in de weg? Is het niet ons vooroordeel over hoe anderen over ons zullen denken dat maakt dat we het er lastig mee hebben?
Ik denk dat ik echt niet de enige vrouw ben bij wie de vraag speelt of anderen me wel zullen mogen, of ik niet te veel uit de toon val of dat ik me juist niet te veel aan pas aan wat er van mij verwacht wordt (wat ik denk dan). Of ik wel vrouwelijk ben, maar ook stoer genoeg. Wij vrouwen zijn daar vaak veel te veel mee bezig en een kleine spoiler: de meeste van de mannelijke collega’s zijn daar helemaal niet mee bezig. Als je eerlijk bent, gewoon lekker mee doet en jezelf bent, dan word je zonder problemen geaccepteerd.
Kortom, het zal niet alleen aan een werkgever liggen, het zal niet alleen aan je collega’s liggen, maar we zitten vooral onszelf het meest in de weg. Laten we nu eens beginnen met alles meer normaal te maken en uit te spreken wat lastig kan zijn als vrouw in de techniek, dan geven we anderen ook de kans om er iets mee te doen!